ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Του Πρωτ. Γεωργίου Σούλου

Σήμερα, τρίτη Κυριακή, μετά το Πάσχα, η Εκκλησία μας τιμά και εορτάζει τη μνήμη των αγίων Μυροφόρων γυναικών, καθώς και των Ιωσήφ του εξ’ Αριμαθαίας και του νυκτερινού μαθητή Νικοδήμου. Οι μεν Ιωσήφ και Νικόδημος είναι οι μάρτυρες του θανάτου και της ταφής, αι δε Μυροφόροι γυναίκες είναι οι πρώτοι μάρτυρες της Αναστάσεως. Είναι αυτές που ανέλαβαν να συμπληρώσουν τις ελλείψεις της εσπευσμένης ταφής. Αλλά αντί να αλείψουν με μύρα το νεκρό σώμα, αντί να κλάψουν για τον νεκρό, έγιναν οι πρώτοι θεατές του κενού τάφου και πρώτες αυτές άκουσαν από τον φύλακα άγγελο το ζωηφόρο μήνυμα της Αναστάσεως και έγιναν από Μυροφόροι, ευαγγελίστριες, διότι έφεραν το ευαγγέλιο της εγέρσεως στους μαθητές και εκείνοι στον κόσμο, καθώς γράφει ο Ευαγγελιστής: «…υπάγετε είπατε τοις μαθηταίς αυτού και τω Πέτρω…» (Μαρκ. 16,7) Συνεπώς το νεκρό σώμα του Χριστού ζωοποιείται και πάλι και επαναλειτουργεί βιολογικά, όπως συνέβη με τους νεκρούς, που ανέστησε ο ίδιος ο Χριστός στη διάρκεια του επίγειου βίου του. Όμως, δεν αντλεί ζωή από τις βιολογικές του λειτουργίες, αλλά υποστασιάζεται σε πραγματική ύπαρξη εξαιτίας της τρισυπόστατης ύπαρξης με τον Τριαδικό Θεό, που το συνιστά και το ζωοποιεί. Οι Μυροφόρες γυναίκες, ως μάρτυρες της Ανάστασης, δοκίμασαν στην καρδιά τους ανεκλάλητη χαρά. Δοκίμασαν όμως ταυτόχρονα «τρόμο και έκσταση». Τις Μυροφόρες πλημμυρίζει το αίσθημα της χαράς, γιατί όχι μόνο ξαναβλέπουν τον Κύριό τους, αλλά γιατί το μεγάλο γεγονός της Ανάστασης εκπέμπει το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα προς τον κόσμο: ότι δηλαδή ο θάνατος καταργήθηκε. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ὁ θάνατος του Θεού δεν είναι η απογοήτευση, αλλά ἡ παρηγοριά και ελπίδα των πιστών, υποστηρίζει ο Παναγιώτης Νέλλας. «Ο Σταυρός Σου, Κύριε, ζωή και ανάστασις υπάρχει τω λαώ σου». Το κήρυγμα του θανάτου του Θεού αποδεικνύεται έτσι ως καύχημα, ως νίκη και ως δόξα όχι των απίστων, αλλά της Εκκλησίας. Ο θάνατος του Θεού είναι ταυτόσημος με την Ανάσταση του Χριστού. Γιατί ὁ Αναστάς Χριστός συνέτριψε τα δεσμά της φθοράς και ελευθέρωσε τον αυτοδεσμώτη άνθρωπο, νέκρωσε το κεντρί του θανάτου και χάρισε στον άνθρωπο τη ζωή. Το ότι πέθανε λοιπόν ὁ Θεός, σημαίνει για την Ορθοδοξία ότι ανέστη ο άνθρωπος και καθετί που δημιουργεί ο άνθρωπος, με νόημα και ενδιαφέρον, και γίνεται ἡ ζωή ωραία και αθάνατη.  Ὁ θάνατος δεν είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσεως. Η νίκη του Χριστού κατά του θανάτου και του Άδη θεράπευσε την ανθρώπινη φύση από το ξένο και αφύσικο αυτὸ στοιχείο. Η Ανάσταση δε του Λυτρωτή «απαρχή (της αναστάσεως) των κεκοιμημένων εγένετο» (Α΄ Κορ. 15,20). Η Ανάσταση του Κυρίου κατέρριψε όλους τους φραγμούς που εμποδίζουν τον άνθρωπο να εισέλθει στην αιωνιότητα, διδάσκει ο Αγ. Ειρηναίος. Ὁ Αναστάς Χριστός, σύμφωνα με το Άγιο Ειρηναίο, πατέρα της αρχαίας Εκκλησίας μας, ανακεφαλαίωσε στον εαυτό του τον πεπτωκότα άνθρωπο και δια του εκουσίου Πάθους και της Αναστάσεώς Του συνέτριψε ολοκληρωτικά και δια παντός το κράτος του διαβόλου και κατήργησε τον «ολετήρα της κτίσεως». Ἡ Ανάσταση του Σωτήρος Χριστού είναι το επιστέγασμα της αποκαταστάσεως και ανακεφαλαιώσεως του μεταπτωτικού ανθρώπου και ολοκλήρου της δημιουργίας. Γι’ αυτό δικαιολογημένα η αγία μας Εκκλησία, μάς καλεί να «Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι, τω προϊόντι Χριστώ εκ του μνήματος, ως νυμφίω, και συνεορτάσωμεν, ταις φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεού το σωτήριον» (Κανών του Πάσχα). Διά της Αναστάσεως του Θεανθρώπου η ανθρώπινη φύσις οδηγήθηκε τελεσιδίκως εις την οδό της αθανασίας, και έγινε φοβερά και δι᾽ αυτόν τον θάνατον. Διότι προ της Αναστάσεως του Χριστού ο θάνατος ήταν φοβερός διά τον άνθρωπο. Από δε της Αναστάσεως του Κυρίου γίνεται ο άνθρωπος φοβερός διά τον θάνατον. Εάν ζει διά της πίστεως εις τον Αναστάντα Θεάνθρωπο ο άνθρωπος, ζει υπεράνω του θανάτου. Καθίσταται απρόσβλητος και από τον θάνατον. Ο θάνατος μετατρέπεται εις «υποπόδιον των ποδών αυτού»: «Πού σου, θάνατε, το κέντρον; πού σου, άδη, το νίκος;» (πρβλ. Α΄ Κορ. 15, 55-56). Σε τούτο τον κόσμο ο θάνατος είναι το μεγαλύτερο βάσανο και η πιο φρικιαστική απανθρωπιά. Ἡ απελευθέρωση από αυτό το βάσανο και από αυτή την απανθρωπιά είναι ακριβώς η σωτηρία, που δώρισε εις το ανθρώπινο γένος ὁ Νικητής του θανάτου, ο Αναστάς Θεάνθρωπος. Διά της αναστάσεώς Του μάς αποκάλυψε ολόκληρο το μυστήριο της σωτηρίας μας. Σωτηρία σημαίνει το να εξασφαλισθεί διά το σώμα και την ψυχή αθανασία και αιωνία ζωή, βεβαίως διά της θεανθρωπίνης ζωής, της νέας ζωής της εν τω Αναστάντι και διά τον Αναστάντα Χριστό!  Δια τούς Χριστιανούς ἡ ζωή αυτή επί της γης είναι σχολείο, στο οποίο μαθαίνουμε πώς να εξασφαλίσουμε την αθανασία και την αιωνία ζωή. Διότι τί όφελος έχουμε από αυτή την ζωή, εάν με αυτήν δεν μπορούμε να αποκτήσουμε την αιώνα; Αλλά, διά να αναστηθεί μετά του Χριστού ο άνθρωπος, πρέπει πρώτα να συναποθάνει μετ’ Αυτού και να ζήσει τη ζωή του Χριστού ως δική του. Εάν κάνει τούτο, τότε την ημέρα της Αναστάσεως θα μπορέσει μετά του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου να πει: «Χθες συνεσταυρούμην Χριστώ, σήμερον συνδοξάζομαι. Χθες συνενεκρούμην, ζωοποιοῦμαι σήμερον. Χθες συνεθαπτόμην, σήμερον συνεγείρομαι».  Αν ήθελε κανείς να συγκεφαλαιώσει τα τέσσαρα Ευαγγέλια του Χριστού, θα μπορούσε να το κάνει με τέσσερεις μόνον λέξεις: Χριστός Ανέστη! – Αληθώς Ανέστη! Σε κάθε μία λέξη εξ αυτών βρίσκεται από ένα Ευαγγέλιο και εις τα τέσσερα Ευαγγέλια, μαζί, βρίσκεται ολόκληρο το νόημα όλου του κόσμου του Θεού, του ορατού και του αόρατου. Και όταν όλες οι αισθήσεις του ανθρώπου και όλες οι σκέψεις του επιγκεντρωθούν στο άκουσμα του πασχαλινού χαιρετισμού: «Χριστός Ανέστη», τότε η χαρά της αθανασίας σείει όλα τα όντα, και αυτά εν αγαλλιάσει απαντούν, ως επιβεβαίωση το: «Αληθώς Ανέστη»  Ναι, λοιπόν, αληθώς ανέστη ο Κύριος και μάρτυρες τούτου καταξιώθηκαν να γίνουν πρώτες «ταις περί την Μαριάμ γυναιξί», οι πιστές Μυροφόρες, οι οποίες ευαγγέλισαν τούτο στους Μαθητές και εκείνοι το κήρυξαν «εις πάντα τα έθνη». Έκτοτε «Των μαθητών ο χορός συν μυροφόροις γυναιξί αγάλλονται συμφώνως» Είναι λοιπόν γεγονός, ότι ο Αναστάς Ιησούς, δια των αγίων Μυροφόρων φανερώθηκε στον κόσμο και έρχεται στον καθένα μας, δια του Αγίου Πνεύματος και μας ανασταίνει εκ νεκρών και μας ζωοποιεί και μας δίνει τη χάρη να Τον νοιώθουμε μέσα μας ολοζώντανο. Νοιώθουμε Αυτόν τον αθάνατο και ανώλεθρο, που μάς συνανασταίνει και μας χαρίζει την αιώνια ζωή. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ