Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει σήμερα εἰς προσκύνησιν τὸν Τίμιο καὶ Ζωοποιὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας, γιὰ νὰ μᾶς ἐνδυναμώσῃ στὸν πνευματικό μας ἀγώνα, καθὼς φθάσαμε μέχρι τὴ μέσα τοῦ δρόμου τῆς ἀσκήσεως, μέχρι τὸ μέσον τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.
Ὁ Σταυρὸς ἀποτελεῖ τὸ σύμβολο τῆς νίκης τῆς ζωῆς ἐπὶ τοῦ θανάτου. Εἶναι σύμβολο δόξης αἰωνίου, σύμβολο δοξασμοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ ὁ Υἱὸς ἀνθρώπου, ὁ σαρκωθεὶς Θεός, κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανό, μοιράστηκε θυσιαζόμενος σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα, τὴν ὁποία καὶ ἀνεβίβασε στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ὁ Σταυρὸς εἶναι σύμβολο νίκης, ἐπειδὴ προδιαθέτει τὸν ἀγώνα. Κανεὶς ἀγωνιζόμενος δὲν στεφανώνεται, ἐὰν δὲν ἀγωνιστῇ. Καὶ γιὰ τοὺς χριστιανοὺς ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ γίνεται οἰκεῖος, ὅταν οἱ ἴδιοι οἱκειωθοῦν τὰ παθήματα καὶ τὴν θυσία Του, μὲ σκοπὸ πάντοτε νὰ γίνουν μέτοχοι τῶν οὐρανίων στεφάνων διὰ τῆς νίκης τοῦ Σταυροῦ.
Τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας δὲν ἀφορᾶ ὅμως ἀποκλειστικὰ τὴν στάση μας ἀπέναντι στοὺς συνανθρώπους μας. Συνηθίσαμε, ὅταν γίνεται λόγος γιὰ θυσία, νὰ ἐννοοῦμε τὴν θυσία ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν. Ὁ Σταυρὸς ὅμως εἶναι πρωτίστως θυσία ὑπὲρ τῆς σωτηρίας μας, θυσία ὑπὲρ τοῦ καινοῦ ἑαυτοῦ μας, τοῦ κατὰ χάριν Χριστοῦ ἐν ἡμῖν.
Συνήθως εἶναι εὐκολότερο νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸ κάλεσμα τοῦ πλησίον γιὰ βοήθεια, ἐνῷ συνηθέστερα θυσιαζόμαστε εὐχάριστα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀγαποῦμε, γιὰ τὰ παιδιά μας, τοὺς γονεῖς μας ἢ γιὰ ἕνα ἰδανικό. Ὅμως ὁ ἐν ἡμῖν κατὰ χάριν Χριστός, ὁ κληθεὶς στὴν ἐξομοίωση μὲ τὸν Χριστὸ διὰ τῆς μεταμορφώσεως τῶν παθῶν ἑαυτός μας, βυθισμένος μέσα στὴ λάσπη τῆς φθορᾶς, βοᾶ καὶ κραυγάζει μὲ ἀγωνία, καθὼς ἀναζητᾶ νὰ τὸν ἀνασύρουμε ἀπὸ τὸν βοῦρκο τῶν παθῶν μας, γιὰ νὰ ὀρθωθῇ καθαρὸς καὶ λαμπερός, ὡς ὁ Ὡραῖος ἐν τάφου τριήμερος ἐξελθὼν Χριστός. Μᾶς θλίβει ὅμως, ἀδελφοί μου, ἡ προσπάθεια νὰ ἀνασύρουμε τὸν καινούριο ἑαυτό μας ἀπὸ μέσα μας, γιατὶ ὁ μεταμορφωθεὶς καὶ ἀναστηθεὶς ἑαυτός μας εἶναι τεκμήριο ἀλλαγῆς, κι ἐμεῖς δὲν θέλουμε νὰ ἀλλάξουμε. Τὸν φοβόμαστε ἐξαστράπτοντα, ὅπως τὸ σκοτάδι φοβᾶται τὸ φῶς, γιατὶ ζοῦμε καὶ κινούμαστε μέσα στὸ σκοτάδι. Τρομάζουμε στὴ θέα τοῦ καθαροῦ, γιατὶ συνηθίσαμε τὶς μαῦρες ἀποχρώσεις τῆς βρωμιᾶς μας ποὺ φαντάζει καθαριότητα στὰ λασπωμένα καὶ ἀλλήθωρα πνευματικά μας μάτια.
Συνήθως εἶναι εὐκολότερο νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸ κάλεσμα τοῦ πλησίον γιὰ βοήθεια, ἐνῷ συνηθέστερα θυσιαζόμαστε εὐχάριστα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀγαποῦμε, γιὰ τὰ παιδιά μας, τοὺς γονεῖς μας ἢ γιὰ ἕνα ἰδανικό. Ὅμως ὁ ἐν ἡμῖν κατὰ χάριν Χριστός, ὁ κληθεὶς στὴν ἐξομοίωση μὲ τὸν Χριστὸ διὰ τῆς μεταμορφώσεως τῶν παθῶν ἑαυτός μας, βυθισμένος μέσα στὴ λάσπη τῆς φθορᾶς, βοᾶ καὶ κραυγάζει μὲ ἀγωνία, καθὼς ἀναζητᾶ νὰ τὸν ἀνασύρουμε ἀπὸ τὸν βοῦρκο τῶν παθῶν μας, γιὰ νὰ ὀρθωθῇ καθαρὸς καὶ λαμπερός, ὡς ὁ Ὡραῖος ἐν τάφου τριήμερος ἐξελθὼν Χριστός. Μᾶς θλίβει ὅμως, ἀδελφοί μου, ἡ προσπάθεια νὰ ἀνασύρουμε τὸν καινούριο ἑαυτό μας ἀπὸ μέσα μας, γιατὶ ὁ μεταμορφωθεὶς καὶ ἀναστηθεὶς ἑαυτός μας εἶναι τεκμήριο ἀλλαγῆς, κι ἐμεῖς δὲν θέλουμε νὰ ἀλλάξουμε. Τὸν φοβόμαστε ἐξαστράπτοντα, ὅπως τὸ σκοτάδι φοβᾶται τὸ φῶς, γιατὶ ζοῦμε καὶ κινούμαστε μέσα στὸ σκοτάδι. Τρομάζουμε στὴ θέα τοῦ καθαροῦ, γιατὶ συνηθίσαμε τὶς μαῦρες ἀποχρώσεις τῆς βρωμιᾶς μας ποὺ φαντάζει καθαριότητα στὰ λασπωμένα καὶ ἀλλήθωρα πνευματικά μας μάτια.
Σήμερα μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία νὰ δοῦμε ἐσταυρωμένο τον ἑαυτό μας, νεκρωθέντα τῇ ἁμαρτίᾳ, νεκρὸ γιὰ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν κόσμο, γιὰ νὰ χαροῦμε δικαίως καὶ τὴν ἀνάστασή του μέσα στὶς ἀκτῖνες τῆς θείας χάριτος. Σήμερα προσκυνοῦμε τὸν Σταυρὸ καὶ προσπίπτουμε ἐνώπιόν του, ζητῶντας ἀπὸ τὸν σταυρωθέντα Χριστὸ νὰ μᾶς ἐλεήσῃ καὶ νὰ μᾶς παράσχῃ τὴ δύναμη, ὥστε νὰ συνεχίσουμε τὸν ὡραῖο ἀγῶνα κατὰ τῶν παθῶν, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ὀφείλουμε νὰ ἐξέλθουμε καθαροί, φωτεινοί, ἁγιασμένοι, στὸ βαθμὸ ποὺ ἀποδεχόμαστε συνειδητὰ τὸ κάλεσμα τῆς θυσίας τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ ἀνταποκρινόμαστε, συσταυρούμενοι μὲ τὸν ἀγαπημένο μας Ἰησοῦ.
Κάποτε οἱ κοινοὶ γονεῖς τῆς ἀνθρωπότητος θέλησαν νὰ γευθοῦν ἀπὸ τὸν ἀπαγορευμένο καρπὸ τοῦ ξύλου τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, γιὰ νὰ προλάβουν δίχως καμία διάθεση αὐτοθυσίας νὰ γίνουν θεοὶ χωρὶς τὸν Θεό. Τὸ βλέπουμε αὐτὸ πλέον στὴν ἐποχή μας, ποὺ δυστυχῶς δὲν ἀγαπᾶ τὸν Σταυρό, μᾶλλον τὸν πολεμᾶ, ὡς δαιμονοκρατούμενη. Καὶ δὲν ἀγαπᾶ τὸν Σταυρό, γιατὶ μισεῖ τὴν θυσία τοῦ ὑπὲρ κόσμου θυσιασθέντος ἐν αὐτῷ, Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἐποχὴ ποὺ προβάλλει μὲ κάθε τρόπο τὴν θυσία ὑπὲρ τάχα τῆς δικαιοσύνης, ὑπὲρ τάχα τῆς εἰρήνης, ὑπὲρ τάχα τῆς ἀλληλεγγύης, ὑπὲρ τάχα τῆς ἕνωσης τῶν λαῶν, ὅμως εἶναι ἐποχὴ ποὺ μισεῖ θανάσιμα τὴν θυσία ὑπὲρ τῆς καλῆς ἀλλοιώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καὶ τῆς ἐξομοιώσεώς του μὲ τὸν ἀληθινὸ Σωτῆρα, ἐποχὴ ἐναντία Χριστοῦ, ἀντίθετη μὲ Αὐτὸν καὶ τὶς ἐνέργειές Του, ἐποχὴ ἀντίθεη, κατὰ τοῦ ὄντως Ἀνθρώπου καὶ τῶν καλῶν εἰκόνων Του. Ζοῦμε στὴν ἐποχή, ὅπου ἀναμένεται ἕνας ψευδομεσσίας, ἕνας χριστὸς ξένος Σταυροῦ κατὰ τὸ πατερικῶς ἑρμηνευόμενο χῖ ξῖ σῖγμα ταῦ τῆς Ἀποκαλύψεως.
Ὁ Σταυρὸς εἶναι ὄπλο κατὰ τοῦ διαβόλου· μπροστά του φρίττει καὶ τρέμει ἡ πανστρατιὰ τῶν δαιμόνων. Ὁ Σταυρός, ἀδελφοί μου, εἶναι μαχαίρι δίκοπο, ποὺ ἔσκισε τὴν κοιλιὰ τοῦ ᾅδη καὶ ἐλευθέρωσε τὰ ἑκατομμύρια τῶν νεκρῶν, εἶναι κλειδὶ σωτηρίας, ποὺ ἄνοιξε τὴν κεκλεισμένη Ἐδέμ, εἶναι «δἐνδρον εὐσκιόφυλλον», κάτω ἀπὸ τὸ ὁποῖο βρίσκουν παρηγοριὰ οἱ κουρασμένοι διαβάτες τῆς ἀσκήσεως, εἶναι τὸ κατάρτι τοῦ πλοίου τῆς Ἐκκλησίας ποὺ πορεύεται πρὸς τὸ λιμάνι τῆς ἄνωθεν Βασιλείας.
Ἡ Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως εἶναι κάλεσμα στὴν γιορτὴ τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ σταυρώματος τῶν παθῶν μας. Ἂς ἀνταποκριθοῦμε μὲ χαρά, γιὰ νὰ χαροῦμε καὶ τὴν Ἀνάσταση, τοῦ Κυρίου καὶ τὴν δική μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου